وعده گاهی که می خواهیم  با ساده حرف زدنمان هدف و معنی اصلی آن را زنده کنیم . می خواهیم به هم نزدیک شویم و با هم حرف بزنیم ، می خواهیم از تجربیات و طرح های اجرا نشده ذهنمان و مشکلاتمان برای همدیگر بگوییم ،به این امید که شاید کسی راه نرفتۀ ما را رفته باشد و حالا راهنمای ما شود . مگر اساس کار پایگاهها غیر از اینه ،  مگر غیر از اینه که مشکل و درد مردم را بشناسند و راه و راهنما را نیز بشناسانند و آنها را به خود اتکایی برسانند ، پس در جمعمان مشکلات را بگوییم و درمان را بخواهیم و پیدا کنیم ، در این بین ما ، البته فعلا من به تنهایی و در آینده ای خیلی نزدیک من و ١٢ پایگاه سلامت اجتماعی استان یزد سعی خواهیم کرد تا هدف و نحوۀ تشکیل این پایگاه ها را به شما کاربر عزیز شناسانده که شاید آشنایی با این پایگاه سرآغاز راهی باشد برای درمان مشکلی که برای آن به دنبال راه چاره بوده ای . وقتی به یکی می گوییم : چه خبر؟ ، اولین جوابی که می دهد البته بعد از آهی که      می کشد این است که : از کجا بگویم!! ما هم بعد از مکثی کوتاه و لبخندی دلگرم کننده می گوییم : از هر جا که دلت می خواهد . حالا این وعده گاه با همان لبخند دلگرم کننده و آغوشی باز به تو می گوید: از هر کجا که دلت می خواهد بگو ، حس کن با همه در ارتباطی .

هدف ارتباطی نزدیک و تنگاتنگ است :

تو با من ، من با پایگاهها و پایگاهها با تو

و کلا دست در دست هم ، اگر در این راه با ما هستین :

یا علی

تازه نه فقط ازتباطی درون شهری ، بلکه ارتباطی با تمام استانهای کشور ، اهل پازل چیدن هستین؟ ما هر کدام به تنهایی قطعه ای ناقص از پازلی نامفهوم هستیم که به انتظار کامل شدن است .قطعه ای را که پیش توست بگذار وسط تا پازل کامل شود . چه جمع جذاب و ایده آلی می شود اگر بتوانیم ، که حتما با کمک تو می توانیم ، هر کس تجربیاتش را بگذارد توی سفره ای که باز شده و خودش نیز از این سفره سهمی ببرد .

من هم یک شهروند هستم مثل همۀ شما با همان مشکلات و معضلات ، منتها چهاچوب ها را شکستم و حرفهایم را راحت گفتم . پس تو هم بنویس . حتی اگر راه درمانی پیدا نکنی حداقل اینطوری می فهمی که چند هزار آدم در اطراف تو و شاید در همسایگی تو زندگی می کنند که همین مشکل را دارند و دیگر تواحساس تنهایی نمی کنی و آن وقت عضو جمع ما می شوی،جمعی که اسم خاصی ندارد و اسمش فقط : 

«  جمع ِ »

ما منتظرت هستیم ، بیا .